دستگاه های انرژی هوازی و بی هوازی

 دستگاه های انرژی هوازی و بی هوازی

سیستم های عمده انرژی ، دستگاه های انرژی هوازی و بی هوازی می باشند . تفاوت میان این دو دستگاه در آن است که دستگاه بی هوازی از اکسیژن برای تجزیه کربوهیدرات استفاده نمی کند ، حال آنکه دستگاه هوازی برای تولید انرژی از کربوهیدرات و چربی ، نیاز به اکسیژن دارد .

نکته مهم اینکه بدن در شروع تمرین ، از دستگاه بی هوازی استفاده می کند .

دستگاه بی هوازی

دستگاه بی هوازی بر دو بخش است ؛ یکی (( دستگاه فسفاژن )) یا ATP و CP ذخیره شده ، و دیگری ((گلیکولیز بی هوازی ))به  معنای تجزیه بی هوازی گلیکوژن می باشد .

در آغاز تمرین ، انرژی از طریق ذخایر ATP و CP عضلات و پس از اتمام آن به وسیله ATP تولید شده از ساخت و ساز کربوهیدرات  و چربی تأمین می شود.

 دستگاه هوازی

دستگاه هوازی جهت تجزیه کربوهیدرات و چربی برای تولید انرژی کارآمد از اکسیژن استفاده می کند . محصول نهایی دستگاه هوازی ۳۹ مولکول ATP است ؛ حال آنکه دستگاه بی هوازی ۳ مولکول ATP و اسید لاکتیک فراوان تولید می کند .

این اختلاف نشان می دهد که چرا تمرین هوازی آسان تر و اقتصادی تر ، و تلاش غیر هوازی مشکل تر و در عین حال از لحاظ زمانی محدود است . در فرآیند هوازی ، کربوهیدرات به صورت گلوکز در داخل سلول عضلانی با اکسیژن ترکیب می شود و انرژی ، آب و دی اکسید کربن را تشکیل می دهد .

اثرات تمرین استقامتی

فرآیند هوازی ، داخل میتوکندری( در سلول های عضلانی ) صورت می گیرد و مولکول کربوهیدرات پس از شکسته شدن ، انرژی ذخیره خود را آزاد می کند . یکی از اثرات تمرین استقامتی ، افزایش اندازه و تعداد میتوکندری می باشد . آن نیز به نوبه خود ، فعالیت آنزیم های هوازی را افزایش می دهد .

این بدان معناست که عضلات با تمرینات استقامتی بهتر ، قادر به استفاده اکسیژن برای تولید انرژی می باشند . در نتیجه ، عضله قادر به استفاده بیشتر از چربی و ذخیره گلیکوژن ناچیز عضله در زمان مناسب می باشد .

خلاصه اینکه ، قابلیت بدن جهت مصرف اکسیژن ، بدون تولید اسید لاکتیک و ظهور خستگی افزایش می یابد . حداکثر مقداری که بدن از اکسیژن برای تولید انرژی استفاده می کند ، ((حداکثر توان هوازی )) یا VO_2max  نامیده می شود