اختلال نوشتن و ویژگی های مرتبط با جنس
هوپر و همکاران (۱۹۹۴) بر این معتقدند تحقیقات دربارۀ هم هگیری شناسی اختلال نوشتن و ویژگی های مرتبط با جنس بسیار کم هستند و این موضوع ، تعیین میزان شیوع این اختلال را به مشکل مواجه می کند. از نظر DSM IV، دلیل این مشکل این است که اکثر پژوهش ها به فراوانی اختلال های یادگیری به کل اشاره شده است بدون آنکه اختلال های خاص خواندن، حساب کردن یا بیان نوشتاری را از یکدیگر جدا کنند. به هر حال، اختلال بیان نوشتاری– بدون همراهی با دیگر اختلال های یادگیری بسیار نادراست.
نشانه های بالینی
محققان با در وجود مفهوم پردازی ها، نتایج بالینی و پژوهش هایی که در زمینۀ اختلال بیان نوشتاری انجام شده اند، نشانه های این اختلال را در سه بخش اصلی طبقه بندی کرده اند.
- اختلالهای دستوری
- اختلالهای آواشناختی
- نشانه های دیداری – فضایی
بخش اول
بخش اول آنها در حول محور مشکلات دستوری نمایان می شود. افزون بر جا به جایی ترکیب کلمه ها، کودک ممکن است یک ضمیر، اسم، فعل، قید، حرف یا هر واحد دستوری دیگری را که برای نوشتن لازم است، اضافه یا جایگزین کند.
بخش دوم
بخش دوم اشتباه های نوشتاری از سویی، در برگیرنده مسائل آواشناختی (صوتها) یعنی جانشین کردن، حذف کردن یا جابه جا کردن صوتها یا هجاهاست و ازطرفی، به کلماتی مربوط می شود که نحوۀ نوشتن آنها با املای معینی مرسوم است و کودک هیچ نوع توجیه منطقی برای پذیرفتن آنها ندارد و ناچار باید آنها را حفظ کند.
بخش سوم
بخش سوم غلط های نوشتاری که در نوشته های اغلب کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیان نوشتاری وجود دارد ، پیامد نارسایی ادراک دیداری – فضایی است. از زوایۀ نشانه شناختی، این مشکل به صورت معکوس کردن، حذف کردن، جانشین کردن و انتقال حروف و همچنین تأخیر در ادراک دیداری نمایانگر است.
تشخیص افتراقی
برای تشخیص افتراقی این اختلال باید به مسائلی اشاره کرد که در مورد اختلال های یادگیری اشاره کردیم وقتی تنها با اختلال املا یا بد خطی مواجه باشیم بدون آنکه مشکلات بیان نوشتاری وجود داشته باشند نمیتوان به تشخیص اختلال اخیر مبادرت کرد. در صورتی که بد خطی، ناشی از نارسایی هماهنگی حرکتی باشد تشخیص اختلال اکتساب هماهنگی باید مورد نظر قرار گیرد .