اختلال نوشتن و ویژگی های مرتبط با جنس

هوپر و همکاران (۱۹۹۴) بر این معتقدند تحقیقات دربارۀ هم ه­گیری شناسی اختلال نوشتن و ویژگی های مرتبط با جنس بسیار کم هستند و این موضوع ، تعیین میزان شیوع این اختلال را به مشکل مواجه می کند. از نظر DSM IV، دلیل این مشکل این است که اکثر پژوهش ها به فراوانی اختلال­ های یادگیری به کل اشاره شده است  بدون آنکه اختلال­ های خاص خواندن، حساب کردن یا بیان نوشتاری را از یکدیگر جدا کنند. به هر حال، اختلال بیان نوشتاری– بدون همراهی با دیگر اختلال­ های یادگیری   بسیار نادراست.

نشانه ­های بالینی

محققان با در وجود مفهوم پردازی­ ها، نتایج بالینی و پژوهش­ هایی که در زمینۀ اختلال بیان نوشتاری انجام شده­ اند، نشانه­ های این اختلال را در سه بخش  اصلی طبقه­ بندی کرده­ اند.

• اختلالهای دستوری
• اختلالهای آواشناختی
• نشانه­ های دیداری – فضایی

بخش اول

بخش اول آنها در حول محور مشکلات دستوری نمایان می­ شود. افزون بر جا به جایی ترکیب کلمه­ ها، کودک ممکن است یک ضمیر، اسم، فعل، قید، حرف یا هر واحد دستوری دیگری را که برای نوشتن لازم است، اضافه یا جایگزین کند.

بخش دوم

بخش دوم اشتباه ­های نوشتاری از سویی، در برگیرنده مسائل آواشناختی (صوتها) یعنی جانشین کردن، حذف کردن یا جابه جا کردن صوتها یا هجاهاست و ازطرفی، به کلماتی مربوط می شود  که نحوۀ نوشتن آنها با املای معینی مرسوم است و کودک هیچ نوع توجیه منطقی برای پذیرفتن آنها ندارد و ناچار باید آنها را حفظ کند.

بخش سوم

بخش سوم  غلط­ های نوشتاری که در نوشته­ های اغلب کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال بیان نوشتاری وجود دارد ، پیامد نارسایی ادراک دیداری – فضایی است. از زوایۀ نشانه شناختی، این مشکل به صورت معکوس کردن، حذف کردن، جانشین کردن و انتقال حروف و همچنین تأخیر در ادراک دیداری نمایانگر است.

تشخیص افتراقی 

برای تشخیص افتراقی این اختلال باید به مسائلی اشاره کرد که در مورد اختلال­ های یادگیری اشاره کردیم  وقتی تنها با اختلال املا یا بد خطی مواجه باشیم بدون آنکه مشکلات بیان نوشتاری وجود داشته باشند نمی­توان به تشخیص اختلال اخیر مبادرت کرد. در صورتی که بد خطی، ناشی از نارسایی هماهنگی حرکتی باشد تشخیص اختلال اکتساب هماهنگی باید مورد نظر قرار گیرد .