بنیانگزار سبک هندی که بود

سبک هندی توسط بابا فغانی شاعر و بنیانگزار مکتب وقوع یا واسوخت بنیان نهاده شد. آن زمان با روی کار آمدن حکومت صفوی و به رسمیت رسیدن مذهب شیعه پادشاهان صفوی به شعرهای عاشقانه و غنایی و عرفانی کم و بیش بی توجهی می کردند. شاید همین عامل باعث شده بود که صنف های مختلف به شعر و شاعری رو بیاورند. استاد گلچین معانی نوشته است:«اصطلاح ناخوشایند سبك هندي را نخستين بار استاد حيدرعلي كمالي اصفهاني (م. ۱۳۲۵ شمسي) در منتخبات اشعار صائب ، چاپ تهران، ۱۳۰۵، صفحه ي ۱۰ عنوان كرده است».

ویژگیها و مختصات

اشعار سبک هندی به لحاظ زبانی کوچه و بازاری است. تنوع واژگان زیاد است. دایره لغات گسترده است و زبان آن واقع گرا است. ارسال المثل یا تمثیل در شعر این دوره زیاد است و به وفور در ابیات این سبک یافت می شود. «به سبب جنبه ارسال المثلی، بیت دهان به دهان می‌گردد و اسم شاعر فراموش می‌شود به طوری كه می‌ توان گفت معروف بودن بیت و مجهول بودن اسم شاعر یكی از مختصات شعری سبك هندی است». قالب مسلط در این سبک غزل است. اما تعداد ابیات غزلیات آن اصلا حد و حدود ندارد. می تواند تک بیت باشد. می تواند در حد چهل بیت ادامه پیدا کند. اما مضمون در هر بیت از ابیات غزل در این سبک ادبی مذکور می تواند متفاوت و منحصر به فرد باشد.

شاعران پیرو سبک

از شاعران سبک هندی می توان از کسانی هم چون: صائب تبریزی، زلالی خوانساری، علی نقی کمره ای، عرفی شیرازی، کلیم کاشانی، فیض دکنی، وحید قزوینی، بیدل دهلوی، غنی کشمیری و… نام برد.