سرطان پروستات
سرطان پروستات قاتل خاموش بسیاری از مردان در سنین میانسالی و پیری می باشد. در این نوع از بیماری، سرطان در پروستات ظهور کرده و رشد می کند که در بعضی موارد رشد آن بسیار سریع می باشد.
سرطان پروستات در بیشتر موارد به صورت پنهان رشد کرده و تا رسیدن به مرحله پیشرفته هیچ علائمی از خود بروز نمی دهد. بنابراین بهتر است که از سنین جوانی و قبل از دیر شدن, آزمایشات مخصوص را انجام داده و در صورت بروز مشکل نسبت به رفع آن اقدام نمایید.
محققین در جدیدترین مطالعات خود بر روی سرطان پروستات، به بررسی تأثیر روشهای جدید درمانی سیستمیک بر بقای کلی بیماران مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر اختلال در برابر خوردگی پرداختند.
در ادامه توجه شما را به مطالعه چکیده این مقاله که در یکی از مجموعه ژورنال های انتشارات معتبر nature تحت عنوان Prostate Cancer and Prostatic Diseases چاپ شده است، جلب می نماییم.
چکیده مقاله روشهای جدید درمانی سیستمیک در سرطان پروستات
در سال ۲۰۰۴، docetaxel نشان داد كه بقای كلی (OS) بیماران مبتلا به سرطان پروستات مقاوم در برابر كستراسیون متاستاتیک (mCRPC) را طولانی تر می كند. از سال ۲۰۱۰، پنج روش درمانی سیستمیک جدید بررسی شده است که بقای كلی را در مردان با mCRPC طولانی تر می کند. ما به دنبال ارزیابی تأثیر کل این روشهای درمانی جدید در بقای كلی بیماران مبتلا به mCRPC هستیم.
در این پژوهش دو گروه از بیماران مبتلا به mCRPC بین سال های ۲۰۰۴ و ۲۰۰۷ ، که با داروهای مورد استفاده در دوره درمان محدود (A) درمان می شوند و بین سال های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۳، نیزبا داروهای جدیدتر (B) معالجه می شوند، از انستیتوی سرطان دانا-فاربر شناسایی شدند.
بانک اطلاعاتی نقطه پایانی تجزیه و تحلیل در این تحقیق بقای كلی طی ۵ سال پس از تشخیص mCRPC بود. روش Kaplan-Meier توزیع زمان به رویداد را با میانگین (فاصله اطمینان ۹۵٪ (CI)) ارزیابی کرد.
یک مدل رگرسیون قطعی، ارتباط بین نقاط پایانی و گروه های درمانی با تخمین نسبت خطر (HR) با ۹۵٪ CI در دو بخش زمانی در تجزیه و تحلیل های چند متغیره را برای تعدیل متغیرهای مربوطه ارزیابی کرد.
نتایج کلی تحقیق
با استفاده از یک رجیستری واحد، بیماران مبتلا به mCRPC که از سال ۲۰۱۰ تحت درمان قرار گرفته اند، در مقایسه با بیماران تحت درمان با قبل از سال ۲۰۱۰ ، پیشرفت قابل توجهی در بقا داشتند.
اگرچه بقای متوسط فقط در حد معمول بهبود یافته و کمتر از مقدار پیش بینی شده بود، ولی با افزودن هر مزیت بقای داروی جدیدتر، سود حاصل از آن را افزایش می یافت. تاثیر روشهای درمانی جدید در بازماندگان طولانی مدت و بیماران de-novo بیشتر بود.
