طبقه بندی تمرینات پلایومتریک
طبقه بندی تمرینات پلایومتریک بر اساس سنگینی و شدت کار به صورت زیر طبقه بندی می‌شوند:
– پرش‌های درجا:
در این تمرینات پرش از جایی شروع می‌شود که در همان مکان فرد انجام شده است. این تمرینات دارای شدت نسبتاً کمی‌است که می‌توان با کم کردن فاصله استراحت بین پرشها، شدت آن را افزایش داد.
– پرش ایستاده:
یکی از طبقه بندی تمرینات پلایومتریک این پرشها عموماً به صورت عمودی و افقی انجام می‌شوند و بین هر بار پرش برگشت به حالت اولیه به طور کامل انجام میگیرد.
– پریدن:
هدف از این تمرینات افزایش طول گام دویدن در مقایسه با حالت دویدن است و اغلب در مسافت کمتر از ۳۰ متر انجام می‌شود.
– پرشها و جهش‌های چند گانه:
این پرشها ترکیبی از پرش‌های ایستاده و در جا می‌باشد که میتواند به تنهایی یا با یک مانع انجام شود.
– تمرینات جعبه:
این تمرینات شامل پرشها و جهش‌های چندگانه است که با پرش عمقی ترکیب شده و میزان شدت آن‌ها متغیر است، تعداد پرشها و ارتفاع جعبهها میتواند با توجه به شدت تمرین کم یا زیاد شود.
– پرش‌های عمقی:
در این تمرینات ارتفاع فرود، سطح و وزن ورزشکار جزء عوامل تعیین کننده در میزان شدت کار می‌باشند. در این تمرینات ورزشکار پس از پریدن از روی جعبه (یک ارتفاع)، به محض برخورد پا با زمین به سمت بالا می‌پرد. کلید اصلی در اجرای موفق این تمرینات، زمان استراحت بین فرود و جداشدن از زمین است.
– پرتاب توپ طبی:
این تمرینات هم به صورت پرتاب ثابت و هم همراه با حرکت ورزشکار انجام می‌شود. به این صورت که فرد پس از پرتاب و برخورد توپ با زمین دوباره آن را در فواصل مشخص دریافت میکند.
در سال ۱۹۸۹ کیلر و همکاران، شکل دیگری از طبقه بندی تمرینات پلایومتریک را مطرح کردند. در این طبقه بندی تمرینات پلایومتریک به دو دسته تقسیم بندی می‌شوند.
– تمرینات تک پاسخی:
در این تمرینات با هر تکرار، پا یک بار با زمین و یا وسایل مورد استفاده در تمرین تماس پیدا میکند. برای مثال، ورزشکاری که توپ طبی را در میان پاهای خود قرار داده و آن را از جلو به بالا پرتاب میکند.
– تمرینات چند پاسخی:
در این تمرینات در هر تکرار پا دو بار یا چندین مرتبه با زمین یا وسایل تمرین تماس پیدا میکند. برای مثال، پایین پریدن از جعبه در پرش‌های عمقی و بلافاصله با صرف کم ترین زمان پرش به سمت بالا و دوباره فرود آمدن بر روی زمین.
