مانی – زندگی و آثار و ویژگی شعرهایش

  • توسط admin
  • ۱۳۹۸-۰۸-۱۸

زندگی مانی

مانی اهل همدان بود و خانواده اش احتمالا زردشتی نبوده و مسیحی بوده اند. نام مانی ریشه سامی دارد و از  Manichaios شکل یونانی­ شده مانی­حیه (مانی­زنده) گرفته ­شده ­است. همچنین به­ او لقب مر (در آرامی به­ معنی سرور) یا ماری (در سریانی به ­معنی سرور من) داده ­اند.

مانی و ادعای پیامبری

وی ادعا می­ کند که برای اولین بار در دوازده یا سیزده ­سالگی به ­او وحی رسیده که حامل این وحی نرجمیک یا نریمیک به­ معنی همزاد و توأم است. فرشته به او پیام­ می‌دهد که از مردمان کناره گیری کند و خود را برای پیامبری و هدایت مردم آماده ­سازد. در بیست­ و ­چهار­سالگی نرجمیک بار دیگر بر او ظاهر می‌ شود و از طرف خداوند او را به ­پیامبری مبعوث­ می ­نماید. هنگامی که او پیامبری خود را در میان قوم خود آشکار­­کرد، کسی جز پدرش به او ایمان نیاورد.

به وجود آمدن آیین مانوییت

مانویت یکی از جنبش‌ های پر طرفدار قرون گذشته است که از کیش گنوسی تأثیر فراوان گرفته ­است. کیش گنوسی می‌ توانست برای روح انسان رستگاری از شر این جهان را به­ ارمغان بیاورد و به بهشت که جایگاه اصلی است هدایت­ کند. گنوسی (گنوسیس یا غنوص) به­ معنی عرفان و حکمت، آمیزه ­ای است از عقاید فلسفی – دینی یهودی، مصری، بابلی، یونانی و ایرانی. یکی از ارکان اندیشه­ های گنوسی، ثنویت و تعارض میان خدای ناشناخته و خدای جهان آفرین است. خدای ناشناخته آنقدر متعالی است که آفرینش جهان در شأن او نیست. پس خدای دیگری این جهان مادی را آفریده ­است.

زبان و عقاید مانویان

آموزه ­های مانی به ­زبان اسطوره بیان­ شده و این اساطیر آفریده شخص مانی است و اساطیر معنوی تقریباً دارای ویژگی استعاری است. از نظر مانی، دین او برای نقض ادیان پیشین نبود، بلکه با به ­رسمیت شناختن همه آن ادیان و پیامبرانشان، مانی دین خود را کامل­ کننده ی دین­ های پیشین می­ دانست و نیز عقیده ­داشت که از علل شکست ادیان دیگر، نداشتن قدرت کافی برای مقاومت در برابر حملات شیطان بوده ­است.

آثار مانی و مانویان

آثار مانوی را می­ توان به­ سه گروه تقسیم ­کرد:

۱٫آثار مانی      ۲٫ آثار مانویان دربارة مانی و مانویت    ۳٫ آثار غیرمانویان دربارة مانی و مانویت

ویژگی­ های شعر مانی

مانی شاعر توانایی بود. رکن اصلی آثار او نظم بود. . شعر او پر از تشبیهات دلکش و کنایه­ های بدیع است که در آن از نماد­پردازی­ های ادبی، تمثیل و استعاره در کمال استادی بهره ­گرفته­ است. بخش عمده ی متون مانوی را سرودهای دینی تشکیل می دهد. بخش مهمی از اشعار ایران باستان را سرودها و اشعار مانوی تشکیل می­ دهند که اغلب به ­زبان پهلوی (پهلوی ­اشکانی) و فارسی ­میانه (پهلوی­ ساسانی) نوشته­ شده ­اند. البته اشعار مانوی به­ زبان قبطی، چینی و سغدی نیز در ­آمده ­است.

هنر مانوی

مانی به­ هنر و موسیقی و نقاشی علاقه فراوان داشت، تا جایی که پیروان او موسیقی را دارای منبع  الهی می ­دانستند. تمام منابع شرقی، هنرمند بودن مانی را تأیید می­ کنند و خود او نیز در کفالایا فصل ۱۵۴بند دو چنین می­گوید:”چون همه رسولان، برادران من، که قبل از من آمدند، [ننوشتند] تعلیمات خود را چنانچه من مال خود را نوشتم، [و نه] نقاشی­ کردند تعلیمات خود را در تصاویر چنانچه [ من نقاشی­ کردم ] مال خود را…

 

قبلی «
بعدی »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Solve : *
11 − 2 =


اخبار

سینما و هنر

جهان