آشفتگی در تیم ملی با مربی جدید
آشفتگی در تیم ملی نگران کننده است. با رفتن کارلوس کی روش از ایران آشفتگی گریبان تیم ملی فوتبال کشور را گرفته است.بازیکنان تیم ملی ما همگی بازیکنان مطرحی هستند و کنترل کردنشان کار ساده ای نیست.
کی روش با مدیریت عالی خود هیچ مشکلی در این زمینه نداشت حتی بازیکنانی مثل خلعتبری و سروش رفیعی را از تیم ملی خط زد چون علاوه براینکه فیزیک مورد نظرش را نداشتند،در تمرین هم خودسرانه عمل میکردند.
فدراسیون فوتبال پس از آمدن ویلموتس سیاست تمرین پشت درهای بسته را در پیش گرفت.اما حالا با خبرهایی که به گوش میرسد اینطور به نظر میرسد که ویلموتس کنترل تیم را از دست داده است و در طول تمرین هر بازیکن طبق میل خودش پیش میرود.نتیجه اینطور تمرین کردن هم میشود همان چیزی که از این تیم دیدیم.
ویلموتس را با کی روش مقایسه نکنیم
این روزها انتقادات از سرمربی بلژیکی به اوج خود رسیده است.بسیاری او را با سرمربی سابق تیم ملی مقایسه میکنند.اما فتح آبادی (مهاجم سابق تیم ملی) براین عقیده است که این دو نفر اصلا با هم قابل مقایسه نیستند.
ویلموتس واقعا در حد و اندازه‌های کی‌روش نیست. درست است که کی روش بداخلاق بود، اما حقیقتا برای تیم ملی متعصبانه رفتار می‌کرد. او را نباید با ویلموتسی مقایسه کرد که به ایران نمی آید چون پولش را نگرفته و بازی ایران و عراق اصلا برایش اهمیتی ندارد.
برای صعود چه کرده ایم؟
بحرین، همان عراقی که ما در برابرش باختیم را دوبار با تساوی متوقف کرده. هنگ کنگ با همین بحرین صفر صفر کرد. و ما چقدر خوشحال شدیم! عراق با چهار امتیازی که مقابل بحرین هدر داد صدرنشینی را دو دستی در طبق گذاشته و تعارفمان میکند. اینها را تیم های حریف برای ما انجام داده اند. اما خودمان برای صعود چه کرده ایم؟
کامبوج و هنگ کنگ را بردیم که اگر واقع بین باشیم یک تیم از بازیکنان منتخب لیگ دوم ما هم میتواند آنها را ببرد. به بحرین و عراق باختیم ! در دوران کی روش به تیم بحرین ۶ گل زده بودیم در دوره برانکو هم ۴-۲ این تیم را بردیم.
شرایط جدول به نحوی است که ایران اگر ۴ بازی دور برگشت را ببرد صدرنشین میشود. حالا که بازی با عراق، بحرین و هنگ‌کنگ در تهران است امید به پیروزی بسیار بالا است. با وجود مربی یک و نیم میلیون دلاری هم نباید مشکلی در این بازی‌ها و همینطور دیدار برگشت با کامبوج داشته باشیم.
بازیکنان هم به قدر کافی انگیزه دارند بازی در مقابل بحرینی هایی که به سرود ملی ما توهین کردند و عراقی هایی که بعد از هر گل جوری شادی کردند گویی به قهرمان جهان گل زده اند به قدر کفایت انگیزه ایجاد میکند.حالا با این شرایط پیش آمده بردن عراق و بحرین در تهران بسیار لذت بخش خواهد بود.
