ورزش بانوان
ورزش بانوان در طول ۲۰ سال گذشته دچار انقلابي واقعي شده است. همپاي بالا رفتن منحني ميزان تحصيلات و اشتغال زنان در جامعه، حضور زنان ورزشكار در صحنه هاي مختلف ورزشي و بین المللي به نوبه خود جاي تامل دارد.
امروزه توجه به ورزش، جزو لاينفك نهضت زنان به شمار ميرود. به اعتقاد اكثر روانشناسان و جامعه شناسان، آنچه موجب بالا رفتن كيفيت و كميت ورزش بانوان در جوامع گوناگون شده، تحسين و ستايشهاي اجتماعي، برنامه هاي حمايتي مناسب و تنوع جوايز روحي – رواني، هيجاني و مالي است.
شرکت زنان در ورزش
شركت زنان در ورزش پس از جنگ جهاني دوم اوج گرفت. تاريخ نشان ميدهد كه در سال ۱۹۰۰ در المپياد پاريس تعداد زنان شركت كننده شش نفر بود و اگرچه در سال ۱۹۰۴ در المپياد هيچ شركت كننده زني وجود نداشت اما بعدها در سال ۱۹۲۴ تعداد زنان حاضر در المپياد پاريس به ۱۳۶ نفر افزايش يافت.
لازم به ذكر است در سال ۱۹۰۰ زنان تنها اجازه شركت در دو رشته گلف و تنيس را داشتند كه آنها دو پله از سكوهاي افتخار را كسب كردند.
اگرچه زنان در جوامع كهن و باستاني به شدت از ورزش و حتي تماشاي مراسم ورزشي منع ميشدند، اما بالاخره پاي آنان به ورزش و مسابقات ورزشي باز شد.
کتاب زن و ورزش
در كتاب (زن و ورزش) اينگونه نوشته شده است: حتي در مراسم و آيينهاي ويژه مذهبي و اجتماعي كه تا پيش از برپايي المپياد در يونان باستان برگزار ميشد و بعد از آن در المپياد باستاني كه به منظور پرورش جسم و روان نونهالان و جوانان ترتيب يافته بود كه هر چهار سال يكبار برگزار ميشد، زنان حق ورود و تماشا نداشتند و اين ممنوعيت، آنقدر شدت و غلظت داشت كه اگر زني اين قاعده و قانون را ناديده ميگرفت و به تماشاي مسابقات ميرفت، محكوم به اعدام ميشد.
نخستین زن ورزشکار
نخستين زني كه سنت مردسالاري را در عرصه ورزش و مسابقات ميداني در هم شكست، زني بود به نام((هيپوهريا)) كه با تلاش و پشتكاري خاص، سرانجام پاي زنان را به عرصه ورزش و ميدان مسابقات ورزشي يونان باز كرد. چندي نگذشت كه زنان موفق شدند، تحت عنوان ((هريا)) براي اولين بار، مسابقاتي را در حضور مردان بر پا كنند و عرصههاي نبرد ورزشي را زير قدمهاي خود داشته باشند. ورزش زنان شامل رقابتهاي حرفهاي و آماتور در تمام رشته هاي ورزشي ميشد. مشاركت زنان در ورزش به تدريج از قرن بيستم ميلادي، به ويژه در اواخر قرن افزايش يافت .
رفاه و آسايش زنان بر حسب سطح توسعه اجتماعي- اقتصادي، سلامت جسماني و عاطفي، شرايط زندگي است. فعاليتهاي ورزشي، داراي آثار رواني قابل ملاحظه اي هستند كه از جمله آنها ميتوان به كاهش اضطراب، كاهش افسردگي، ايجاد محافظت و مقابله با فشار رواني، افزايش عزت نفس، بهبود خلق و خو و توسعه سلامت رواني اشاره كرد. ضمنا يكي از راه هاي كاهش مشكلات رواني و افزايش سلامتي و تندرستي روي آوردن به ورزش است.
نیروی کار زن
در سال ١٩٧٠، زنان در مجموع یک سوم نيروي کار جهان را تشکيل ميدادند. در کشورهاي در حال توسعه اين نسبت بالاتر و در حدود ۴٠ درصد و در ساير نقاط جهان کمتر از يک سوم بوده است. به هر حال کاهش تبعيض جنسي و تاثير حرکت آزادي خواهانه زنان، اکنون اجازه ميدهد که زنان بيشتر در فعاليتهاي خارج از خانه شرکت کنند. بايد اشاره کرد که زنان نيز به مثابه مردان به همراه کسب درآمد و خودارزشي، از مشکلات بدني و رواني کار بي نصيب نماندند و آنان نيز تحت تاثير اين مشکلات دچار بيمار يهاي مختلف بدني و رواني خواهند بود.
در حدود ۱۵۰ سال پيش، از شركت زنان در فعاليت هاي ورزشي ممانعت به عمل مي آمد، همان طور كه آنان از شركت در جامعه، بازار كار و سياست باز داشته مي شدند .
اين واقعيت بر هيچ كس پوشيده نيست كه بدون در نظر گرفتن زنان كه نيمي از جمعيت كشور را تشكيل مي دهند، دستيابي به توسعه واقعي ميسر نخواهد بود.
طبقات اجتماعی و نقش زن
حضور اقشار خاص در فعاليتهاي ورزشي نيز تحت تأثير طبقات اجتماعي–اقتصادي آنان قرار ميگيرد به عنوان مثال فعاليتهاي زنان در ورزش تابع فرايندهاي اجتماعي مختلف است براي مثال در طبقات بالاي اجتماعي – اقتصادي، زنان از موقعيت اقتصادي بهتر و اوقات فراغت بيشتري برخوردارند و عمدتاً به ورزشهايي پرخرج و مهيج از جمله اسب سواري، پاتيناژ، گلف و تنيس، روي ميآورند.
ولي زنان طبقات پايين اجتماعي– اقتصادي از سطوح فعاليت كمتري برخوردارند زيرا در طبقات پايين ميزان تجارب ورزشي و بدني آنان در طول زندگي و در خانواده كم و اوقات فراغت را بيشتر صرف تماشاي تلويزيون و مصاحبت با افراد خانواده ميكنند. همچنين به واسطه مشغله كاري فراوان، فرصت پرداختن به فعاليتهاي ورزشي و تفريحي را ندارند. علاوه بر اين، وضعيت نامطلوب امنيتي در محل زندگي نيز به مشكلات آنان ميافزايد
