توسعه پایدار
توسعه پایدار دارای تعاریف متعدد بوده و راهکارهای بسیاری در این زمینه ارائه گردیده است. یکی از این تعاریف، تعریف کمیته “برنت لند” است: توسعه پایدار توسعه ای است، که نیازهای فعلی را بدون خدشه دار کردن به توانایی نسل آینده برآورده ساخته، نیازهای خود را نیز پاسخ گوید.
توسعه پایدار در بهره برداری از داده های طبیعی محدود به حد بازتولید و جبران آنهاست. در غیر اینصورت موازنه منفی در بهره برداری از سرمایه طبیعی به کاهش تدریجی آن می انجامد و توسعه را ناپایدار می کند. این همان وضعیتی است که توسعه کنونی با تکیه بر رشد اقتصادی به وجود آورده است.
در واقع در یک کلیت معنایی در صدد فراهم آوردن راهبردها و ابزارهایی است که بتواند به پنج نیاز اساسی پاسخ دهد:
- تلفیق حفاظت و توسعه
- تامین نیازهای اولیه زیستی انسان
- دستیابی به عدالت اجتماعی
- خودمختاری و تنوع فرهنگی
- حفظ یگانگی اکولوژیکی
مفهوم
در سالهای اخیر، مفاهیم مختلفی از پارادایم توسعه پایدار ارائه شده است که بیشتر بخش های آن را شاخه های مختلف جغرافیا تشکیل می دهد.
چنان که از توسعه پایدار شهری، مفاهیمی مثل شهر سبز، بوم شهر، شهر قابل زندگی، شهر چاره جو و شهر محیطی نام می برند که همه این مفاهیم از بار قوی جغرافیایی خبر می دهند. قلمرو پارادایم توسعه پایدار، تنها به حفاظت از محیط زیست طبیعی و یا حیات وحش محدود نمی شود.
بلکه مفاهیمی نظیر شهر، روستا، انرژی، عدالت اجتماعی، توزیع عادلانه ثروت، مشارکت مردم در تصمیم گیری ها و برنامه ریزی ها را نیز شامل می گردد.
توسعه پایدار، به همان میزانی که ابعاد جهانی دارد به همان شکل نیز دارای ابعاد محلی میباشد. یعنی در توسعه پایدار یک نوع کنش متقابل بین فرآیندهای محلی و جهانی دیده میشود و چون نواحی جغرافیایی، سیستم های بازی میباشند در نتیجه به همگرایی ناحیهای با سایر نواحی و کل سیاره زمین برخورد میکنیم که بیش از پیش مسایل آن را در قلمرو دانش جغرافیا قرار می دهد.
